|
MALARSTWO z kolekcji Biura Wystaw Artystycznych w Sandomierzu - 15.05. - 14.06.2020 r.
Szanowni Państwo
Galeria Sztuki Współczesnej BWA jest
już otwarta zapraszamy na wystawę MALARSTWO z kolekcji Biura Wystaw
Artystycznych w Sandomierzu prezentującą dzieła wybitnych
polskich artystów działających na przełomie XX i XXI w.Jan Dobkowski - Ryszard Gancarz -
Andrzej Gieraga - Ryszard Hunger - Eugeniusz Markowski - Janusz
Przybylski - Ireneusz Stelmach - Ryszard Woźniak
Jan Dobkowski (Dobson) – urodził się
w Łomży w 1942 roku. Studia w ASP w Warszawie w pracowni Jana
Cybisa ukończył w 1968 roku. Założyciel, wspólnie z Jerzym
Zielińskim (Jurrym), Grypy Neo-Neo-Neo (1965 r.). Stypendysta
Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku w 1972 roku. W roku 1994
został uhonorowany nagrodą im. Jana Cybisa za całokształt
twórczości. Swoje prace pokazywał w ponad 60 wystawach
indywidualnych w Warszawie, Nowym Jorku, Los Angeles, Winterthur
(Szwajcaria), Pensylwania University, Hamburgu, Wrocławiu, Chełmie,
Łomży, Sandomierzu i in. Oraz w ponad stu wystawach zbiorowych w
Polsce, Francji, Brazylii, Szwajcarii, Niemczech, Turcji, Wielkiej
Brytanii, Austrii, Danii. Malarstwa Jana Dobkowskiego właściwie nie
da się do niczego porównać. Widać w nim wpływ secesji z jej
finezją i dekoracyjnością, wpływ sztuki plakatowej, koloryzmu i
tendencji op-artu. Od początku oparte na ostrych kontrastach
kolorystycznych – czerwienie z zieleniami lub błękitami,
ograniczało się wyłącznie do form antropomorficznych,
przetworzonych praz artystę w charakterystyczny dla niego sposób,
w zależności od potrzeb wyolbrzymiane albo minimalizowane.
Monumentalnych rozmiarów praca "Santorini", gdzie poskręcane członki ludzkiego
ciała stanowią prężną i płynną strukturę, przypominają roślinne pędy, sprężyste i dekoracyjne, podlegające nieustannej
przemianie, jest reprezentantem artystycznego kodu Jana Dobkowskiego charakterystycznego dla twórczości artysty w latach 80. XX w.
Ryszard Gancarz urodził się w
1955 roku w Mielcu, zmarł 12 maja 2017 roku w Sandomierzu.
Studiował na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w Pracowni Miedziorytu profesora
Mieczysława Wejmana w 1980 roku. Tworzył w zakresie rysunku,
malarstwa sztalugowego, grafiki warsztatowej i użytkowej. Stypendysta Ministra
Kultury i Dziedzictwa Narodowego, nagradzany na wystawach
ogólnopolskich m.in. „Triennale z Martwą Naturą”, „Primum
non nocere”, „Salon Zimowy Plastyki” i wielu wystawach
regionalnych: w sandomierskich „Porównaniach” i kieleckim
„Przedwiośniu”. Brał udział w około 100 wystawach zbiorowych
w Polsce i poza jej granicami, m.in w Niemczech, Francji, Szwecji,
Japonii i USA. Jest autorem ponad 30 wystaw indywidualnych. Jego
prace znajdują się w państwowych zbiorach muzealnych i w
państwowych Galeriach Sztuki Współczesnej oraz w licznych
kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.
Odznaczony medalem
„Zasłużony Kulturze Gloria Artis” przyznawanym przez Ministra
Kultury i Dziedzictwa Narodowego za szczególny wkład w kulturę
polską. Mieszkał i tworzył w Sandomierzu. Niezwykle wrażliwy, doskonały
warsztatowo artysta, eksperymentator
nieprzerwanie poszukujący nowych rozwiązań formalnych, erudyta
znakomicie poruszający się pośród meandrów współczesnej
sztuki, obdarzony twórczą intuicją i rzadko spotykaną ekspresją przy oszczędnym wykorzystaniu środków wyrazu. Posługiwał się często niemal
monochromatyczną, przygaszoną kolorystyką z odważnymi barwnymi
akcentami, co nadawało pracom Artysty
niezwykłej dramaturgii. Prezentowane na wystawie "Przestrzeń
I" i "Przestrzeń konstruktywna" są przykładem tego
w jaki sposób artysta pojmował przestrzeń, jak widział czas i jak
wspaniale potrafił połączyć oba te wymiary by mogły spotkać
się na jednej płaszczyźnie. Andrzej Gieraga urodził się w 1934
roku w Śliwnikach. Studiował w PWSSP w Łodzi, gdzie w 1971 roku
uzyskał dyplom z wyróżnieniem. Od tego czasu pracował w
macierzystej uczelni, w latach 1987 – 1990 pełnił funkcję
prorektora. W roku 1990 uzyskał tytuł profesora, a w roku 1992
profesora zwyczajnego. W latach 1990 – 2005 był kierownikiem
Katedry Kształcenia Ogólnoplastycznego. Od 1994 roku jest
kierownikiem Katedry Malarstwa i Rysunku na Wydziale Sztuki
Politechniki Radomskiej.
Laureat wielu nagród, w tym Medalu
Zasłużony Kulturze Gloria Artis, uczestnik licznych wystaw w kraju
i zagranicą, wieloletni dydaktyk i popularyzator sztuki, którego
prace reprezentują najważniejsze kolekcje muzealne w Polsce. Andrzej Gieraga należy do
najwybitniejszych żyjących polskich przedstawicieli nurtu
abstrakcji geometrycznej, kierunku w sztuce rozpropagowanego w Polsce
przez Henryka Stażewskiego. I choć artysta inspiruje się
malarstwem Stażewskiego, to jednocześnie w niezwykle konsekwentny
sposób poszukuje własnej drogi artystycznej z upodobaniem
wykorzystując takie środki wyrazu jak światło i kolor. W swoich
monochromatycznych kompozycjach często stosuje relief by wydobyć
niuanse załamującego się światła, kontrast faktur błyszczącej
bieli i aksamitnej satynowej czerni. Ryszard Hunger urodził się w 1940
roku w Łodzi. Wykładowca Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i
Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej i Telewizyjnej w Łodzi. Muzyk
w zespole jazzowym
Tiger Rag. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk
Plastycznych w Łodzi w pracowni profesora Mariana Jaeschke. Dyplom
uzyskał w 1965 roku, a w 1990 roku tytuł profesora tytularnego.
Pełnił funkcje dziekana, prorektora, a w latach 1987–1993 rektora
Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Laureat licznych nagród i
wyróżnień, m.in. III Nagroda w ogólnopolskim Konkursie Malarskim
im. Jana Spychalskiego w Poznaniu (1975); Wyróżnienie w III
Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Jana Spychalskiego w
Poznaniu(1976); I nagroda w Triennale Malarstwa i Grafiki w Łodzi
(1979); Premio Internazionale Apollo Musegate 1985, Talla (Włochy);
Nagroda Specjalna International Mini Print Triennal w Tokio (1995);
Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia
artystyczne i dydaktyczne (1986, 1993); Nagroda Miasta Łodzi (2002);
Złoty Medal „Gloria Artis” (2010); Nagroda Ministra Kultury i
Dziedzictwa Narodowego za całokształt twórczości (2015). Autor
ponad 20 wystaw indywidualnych i ponad 50 wystaw zbiorowych w kraju i
za granicą. Prace artysty znajduja się w zbiorach Muzeum Narodowego
w Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Miasta Łodzi, Muzeum
Śląskiego w Katowicach, Muzeum Tama Art, TamaArt University
(Uniwersytet w Tokio), Museo International de la Residencia Salvador
Allande w Santiago de Chile, Muzeum Miasta Sztuki w Talla we
Włoszech, Musee du Patir Format, Muzeum Państwowe na Majdanku,
Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie, Salon de Tokio w Tokio,
Wenniger Graphics Gallery w Bostonie, BWA w Sandomierzu. Początkowo był abstrakcjonistą
preferującym zrytmizowane formy geometryczne. Z czasem zaczął
tworzyć ekspresyjne i metaforyczne obrazy figuratywne. Realizuje
ideę obrazu jako „okna na świat”, włączając motyw okna w
kompozycję, co jest zamierzonym zabiegiem
artystycznym. Prezentowane "Okno
na Polskę" wpisuje się właśnie w ten nurt i nie odbiega od
innych obrazów tej serii. Zajmuje się również grafiką
artystyczną.
Eugeniusz Markowski urodził się w
1912 roku w Warszawie, zmarł w 2007 roku w Warszawie, polski malarz,
scenograf, pedagog, dyplomata. Studiował na ASP w Warszawie, dyplom
uzyskał w pracowni prof. Tadeusza Pruszkowskiego w 1938 roku. W
latach 1940-55 przebywał za granicą, gdzie pracował jako
dziennikarz i dyplomata we Włoszech i Kanadzie. Był członkiem
"Libera Associazone Arti Figurative" we Włoszech. Brał
udział w wystawach tej grupy oraz rzymskiego "Art Clubu".
W Rzymie pracował także jako scenograf w Teatro delle Arti. W
latach 1956-69 był dyrektorem Biura Współpracy Kulturalnej z
Zagranicą w Ministerstwie Kultury i Sztuki. Od roku 1970 pracował w
Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zogranizował ponad 50 wystaw
indywidualnych w Polsce, Niemczech, Brazylii, Francji, Szwecji i we
Włoszech. Brał udział w ponad 100 wystawach polskiej sztuki, w tym
w wystawie "1000 lat Sztuki Polskiej" w "Royal Academy
of Arts w Londynie w 1970 roku, a także w wystawach w Tokio,
Meksyku, Rzymie, Pekinie, Sztokholmie, Kolonii, Sao Paulo, Moskwie,
Adelajdzie i Nowym Jorku. Rangę i wielkość jego sztuki potwierdza
dekada lat 90-tych. Wyrosły z tradycji ekspresjonizmu jest bodaj
najwierniejszym jego przedstawicielem. Eugeniusz Markowski swoim
malarstwem doskonale wpisuje się w zapotrzebowania współczesnego
odbiorcy, który zaczyna gubić się wśród wielości instalacji i
obiektów. Motywem przewodnim jego prac są ludzie i zwierzęta
przedstawiane w skarykaturalizowany i zbrutalizowany sposób bowiem
artysta od początku swojej twórczości stosował figurację. Jego
twórczość to pieśń pochwalna na cześć człowieka i to chyba
powoduje zainteresowanie jego malarstwem. "Peccatrici –
moralitet..." praca gdzie anioł i diabeł ważą ludzkie dusze
i uczynki jest tego wymownym przykładem. Ogromny ładunek emocji i
ekspresji, ale także dowcipu lekko zabarwionego ironią, to
niezaprzeczalne atuty pracy Markowskiego. Artysta podąża śladem
tego co ułomne w człowieku, demaskuje wady ale nie ocenia, osąd
pozostawiając widzowi i to właśnie stanowi o wartości jego
sztuki.
Janusz Przybylski urodził się w 1937
roku w Poznaniu, zmarł w 1998 roku w Warszawie. Studiował w
warszawskiej ASP na Wydziale Malarstwa w pracowni Aleksandra
Kobzdeja, dyplom uzyskał w 1963 roku. Uprawiał malarstwo i grafikę,
zajmował się scenografią teatralną. Swoje prace prezentował w
kraju i za granicą, m.in. w Niemczech,
Brazylii, Szwecji. Wielokrotnie był nagradzany, m.in. Nagrodą
Specjalną na II Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie w 1968
roku oraz Złotym Medalem na XI Biennale Sztuki w Sao Paulo
(Brazylia) w 1971 roku. Janusz Przybylski czerpiący z ekspresjonizmu
stopniował początkowo napięcie poprzez brutalną, bezpardonową
deformację postaci oraz kontrasty pomiędzy cienko rozmalowanymi
partiami, a elementami gdzie farba kładziona jest z niemal
rzeźbiarskim modelunkiem. Prezentowana na wystawie "Miazga"
działa poprzez duże, cienko malowane, rozświetlone płaszczyzny,
na których tle pojawiają się szkicowo, niemal syntetycznie
potraktowane postaci i przedmioty, obwiedzione czarnym, "wymykającym"
się spod kontroli konturem, który wyłania się bezpośrednio z
płaskiego tła i zaczyna tętnić własnym życiem.
Ireneusz Stelmach urodził się w 1967
roku w Warszawie. W latach 1986-1989 studiował na Wydziale Malarstwa
Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Następnie od 1989 do 1991 na
Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom
uzyskał w 1991 roku w pracowni prof. Juliusza Joniaka. Mieszka i
pracuje w Krakowie. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i grafiką.
Malarskie kompozycje opiera głównie na zestawieniach form
geometrycznych z figuratywnymi uzupełnieniami. Tworzy na płótnie i
na blasze, i świetnie wykorzystuje specyfikę malarskiego podłoża.
Wyważona, często monochromatyczna paleta barw wywołuje wrażenie
alienacji, a jednocześnie przyciąga uwagę, niepokoi i intryguje.
Rozpoznawalne kształty i figury zyskują znaczeniową samodzielność,
urastają do rangi symbolu, powtarzają się i stają się
rozpoznawalnym językiem artysty.
Ryszard Woźniak urodził
się w1956 roku w Białymstoku. Malarz, performer, autor
instalacji, teoretyk sztuki, pedagog. W latach 1976-1981 studiował
na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni
Stefana Gierowskiego. W latach 1982-1988 wykładał technologię
malarstwa w macierzystej uczelni. Od 1982 do 1992 roku współtworzył
formację artystyczną GRUPPA. W latach 1993-1994 razem z Jackiem
Modzelewskim i Markiem Sobczykiem organizował i prowadził prywatną
Szkołę Sztuki
w Warszawie. W latach 1995-2000 działał w
Stowarzyszeniu KRAAA (Kolektywny Ruch Animacji Aktywności
Artystycznej), jeden z twórców Galerii PWW (Pracownia Wolnego
Wyboru). Od 1992 roku prowadzi dyplomującą
pracownię malarstwa w Instytucie Sztuk Wizualnych Uniwersytetu
Zielonogórskiego, gdzie jest zatrudniony na stanowisku profesora UZ. Jest autorem koncepcji: „Sztuka
sprzeciwu” oraz koncepcji „Sztuka podziwu”. Współtwórca
unikalnej polichromii w cerkwi Neounickiej w Kostomłotach nad
Bugiem. Od 1991 roku Ryszard Woźniak poszukuje nowych
jakości obrazu malarskiego. Zaczyna go powielać. Powstają obrazy
podwójne, potrójne i wielokrotne. Przykładem mogą być takie prace, jak
"A (zbiór niekompletny)", "Irys", "Złota
figa", "Rekonstrukcja horyzontu I i II", "Zakupy
i sprawy do załatwienia", "Korona malarstwa". W roku
1991 Woźniak namalował pierwsze obrazy wielokrotne (1991, "Suknia
Teresy" – prezentowana na wystawie). Tego rodzaju prace
powstawały aż do 2007 roku. Podczas wystaw autor wykorzystywał ich
większe możliwości ekspozycyjne budując z obrazów obiekty i całe
instalacje.
wszystkie materiały pochodzą z ogólnie dostępnych źródeł, wikipedia.org, culture.pl, artinfo.pl i Archiwum BWA w Sandomierzu
1
|